De laatste week in Arusha

Inmiddels is alweer de laatste avond aangebroken hier in Tanzania. Ik ben nu helemaal alleen, iedereen van de groep is al weg. Mijn koffers zijn ingepakt, dus ik ben klaar om te gaan. Komende nacht om 2 uur wordt ik opgehaald, om om 6 uur het vliegtuig naar Nairobi te nemen. Vanaf Nairobi vlieg ik dan naar Amsterdam.

De laatste week is zo snel gegaan dat ik geen tijd meer had om nog een blog tussendoor te schrijven. Maargoed, dan heb ik nu extra veel te vertellen :)

Vorige week zaterdag zouden we eigenlijk weer een sportdag hebben, maar aangezien niemand daar zin in had hebben we iets anders gedaan. We gingen naar een plek waar mensen met een handicap allerlei dingen maken. We kregen een rondleiding, we konden dus ook zien hoe ze het maakten. We zagen hoe ze grote doeken maken, hoe ze glas blazen en hoe ze kussens maken. Het was heel interessant om te zien, vanwege het feit dat het door gehandicapten wordt gemaakt. Normaal gesproken hebben die in Tanzania weinig kansen. Na de rondleiding konden we zelf dingen kopen (!!) en daarna gingen we lunchen bij een hotel met zwembad. Ik heb niet gezwommen, maar het was wel een gezellige middag.

Zondag stond op het programma om naar een koffie plantage te gaan, maar eerst ging ik naar de kerk. Wat een verschil met nederland! Hier is het allemaal vrolijke muziek en mensen dansen alleen maar, heel leuk om te zien. Eenmaal op de plek van de koffieplantage begonnen we met een wandeling door het dorpje. De gids vertelde allemaal interessante dingen. Zo krijg je hier als man 30 jaar gevangenisstraf als je een meisje zwanger maakt die nog studeert. Een vrouw krijgt hier 5 jaar cel als ze abortus doet, iets wat in Nederland totaal anders is. En als je onderbroek zichtbaar is, krijg je 80 stokslagen. Na deze mooie verhalen liepen we verder langs allemaal plantages. Van bananen tot avocado's en van papaya tot koffie. Heel gaaf om te zien, dat veel van wat we in Nederland eten hier gewoon groeit. Het fruit is trouwens geweldig, dat ga ik echt enorm missen. Eenmaal bij de koffieplantage kregen we uitleg van hoe de koffie stap voor stap wordt gemaakt. Na de uitleg kregen we lunch met koffie, en ook al ben ik geen koffiefan, het was echt heerlijke koffie. De lunch zelf was trouwens ook heerlijk. Om 4 uur waren we thuis, waarna ik ben gaan slapen tot half 6, zo moe was ik.

Maandag gingen we weer werken in het ziekenhuis. Ik ging dit keer naar een ander ziekenhuis, ik ging naar degene waar we ook waren geweest voor de outreach. Ik deed de apotheek, wat echt heel leuk was om te doen. Ik begreep nu ook beter de recepten omdat we dit met de outreach ook doen. Om half 1 waren er geen patiënten meer en om 3 uur werden we opgehaald. We gingen naar een grote souvenirwinkel om inkopen te doen. In de avond kreeg ik speciale Maasai thee tegen mijn verkoudheid. Ik was snotverkouden. Ze zeggen dat je dan de dag daarna niet meer ziek bent. Op hoop van zegen...

Dinsdag voelde ik me qua verkoudheid een stuk beter, maar ik voelde me zelf zieker. Maar er stond een relaxte dag op het programma. In de ochtend werken in het ziekenhuis en in de middag koken voor de familie van het verblijf. Ik was weer in een ander ziekenhuis. Dit keer was ik vooral in het lab waar ik mensen hun vinger mocht prikken om malaria en glucose testen te doen. Heel gaaf. De vrouw van het lab wilde ook dat ik normaal bloed ging afnemen maar ik wilde dat zelf niet. Dinsdagmiddag gingen we dus koken voor de familie. Ik voelde me niet lekker dus ik ben een uurtje gaan slapen, daarna was het tijd om pannenkoeken te bakken!! Iedereen kookte iets van zijn of haar eigen land, het was heerlijk.

Woensdag was het eindelijk tijd voor de outreach naar het weeshuis waar mijn bril was gebroken. Er was zoveel veranderd, er was een speeltuin gekomen en de gebouwen waren geverfd. Het ging lekker, iedereen was nu gewend aan de outreaches dus we konden lekker doorwerken. In de middag ging ik met een paar mensen aan de wandel zodat we de omgeving een beetje konden verkennen. Ik dacht dat we gewoon over straat zouden lopen, maar het werd een wandeling met inhoud. We liepen naar een kerk die nieuw gebouwd werd en naar een kerk die er al was. De kerken hier zijn heel raar. De meesten zijn een soort van tenten met de kerkbanken erin. Geen ramen of wat dan ook. Na de kerken gingen we naar een school, Een primary school en een secondary school. Hier wonen de leraren dus op het schoolterrein, zodat ze altijd op tijd zijn op hun werk.

Donderdag was het ook tijd voor een outreach. Dit keer in een maasai dorp. Geweldig om te zien hoeveel mensen je blij maakt met gratis zorg. 1 keer in de maand kunnen deze mensen naar de dokter. Leuk feitje: de Maasai maken hun schoenen zelf van autobanden. Heel naar lopen lijkt me. We konden helaas niet iedereen helpen omdat we echt om half 5 weer weg moesten. Heel vervelend, want die mensen hebben waarschijnlijk heel lang moeten lopen om er te komen. Maargoed, wij moesten naar het restaurant en het was langer dan een uur rijden. Het was de laatste keer uit eten gaan, wat echt heel jammer was. Na het restaurant hebben we nog een hele gezellige avond gehad bij the haus.

Vrijdag was dan echt de laatste dag, we sliepen uit en gingen pas rond 11 uur weg. We gingen lunchen bij een restaurant waar we al eerder geweest waren en daarna gingen we naar de supermarkt en souvenirs kopen. In de avond gingen 6 mensen al weg, dus we bleven op tot het zover was. Het is zo vreemd dat er al 4 weken voorbij zijn, ik geloof het echt niet. Het ging zoveel sneller dan Peru vorig jaar..

Zaterdag was voor mij pakdag. Ik heb besloten om ontzettend veel hier achter te laten. Ik heb een paar shirtjes weggegeven en een paar broeken. Ook al mijn sokken en ondergoed zijn nu op weg naar een nieuw thuis. Ik hoop dus dat ik niet mijn vlucht mis morgen. Sommige medicijnen heb ik ook weggegeven, zoals paracetamol, ors en trachitol. De huisbaby is ziek en ze kunnen het niet betalen om naar de dokter te gaan, dat is toch sneu?

Inmiddels is iedereen van mijn groep al thuis of onderweg naar huis, terwijl ik nog lekker hier zit met 1 meisje van de andere groep en de 2 begeleiders. We zijn net uit eten geweest bij een club, waar ik nog even een cultuurshock heb gekregen op de laatste avond. Er was een bruiloft en dat is hier helemaal super, maar in plaats van taart hebben ze hier dus dat ze een geit slachten en vervolgens opzetten en helemaal gaan versieren. Er reed ineens een karretje voorbij met een dode geit erop dus, alsof het niks was. Gewoon een hele geit, niks was er nog afgehaald/uitgehaald. Je zal maar vegetarisch zijn...

Ik ga in ieder geval even proberen te slapen nu en ik hoop dat ik niet over dode geiten ga dromen. Over 3 uurtjes ga ik weg, dus tot morgen Nederland!

Bezoek aan de jeugdgevangenis en werken in het ziekenhuis

Dit keer duurt het niet een week voordat er een blog is! Er is best veel gebeurd de afgelopen week aan hele gave dingen.

Maandag hadden we een workshop over ondervoeding, wat echt vet interessant was omdat ik daar eigenlijk niks over wist. De dokter heeft alles uitgelegd, van symptomen tot nazorg. Ik hoorde daar dat ze alle voeding krijgen van Unicef, en dat vind ik heel leuk om te zien en te horen want je weet nooit of een goed doel ook daadwerkelijk een echt goed doel is ;) alles in het ziekenhuis is gratis voor de kindjes, dus ook dat is heel goed van de Tanzaniaanse overheid. Maandagmiddag hadden we kookles en dat was echt geweldig. We maakten heel veel, van Samosa's tot aardappelpuree. Het duurde heel lang allemaal, want Pole Pole (rustig aan) is echt een ding in Afrika. We zouden 15.00 beginnen en degene die het gaf was er pas om 17.00. Handig toch?

Dinsdag was de dag van de voorlichting. In de ochtend kregen we er zelf een workshop over en in de middag gingen we naar een soort jeugdgevangenis om het aan de jongeren daar te leren. Het waren 15 jongens, tussen de 12 en 17 jaar en wat heb ik met ze te doen. De meesten zitten daar omdat ze hebben gestolen, maar er zitten ook ergere verhalen tussen. Zo heeft een jongen van 17 per ongeluk zijn nichtje gedood omdat hij op haar ging staan. Op de muur hingen tekeningen: "Love you dear mom forever" en "no wife, no kids, no love". Echt onwijs zielig, want ik geloof echt dat deze jongens geen criminelen zijn maar de dingen hebben gedaan uit wanhoop. Mijn begeleider zei dat ze óf geen ouders hebben en dus straatkinderen zijn, óf een slechte educatie hebben gehad. Ze wisten trouwens heel weinig op het gebied van de voorlichting, zo vroegen ze zich af waarom ze een condoom zouden gebruiken als ze toch 'maar' 1 vrouw hebben. Polygamie is echt een groot ding hier, zeker bij de maasai. Anticonceptie is trouwens allemaal gratis voor iedereen hier, dus dat is echt heel goed! Het jammere is trouwens wel, dat de begeleiders degenen zijn die de zorgkosten voor de kinderen moeten betalen, terwijl dat voor de meeste mensen in Tanzania gratis is. Na afloop heb ik trouwens wat geld gesponsord voor de tv, die hebben ze wel, ze kunnen alleen niks kijken omdat ze geen geld hebben voor een abonnement (van 6 euro per maand). Ze waren echt ontzettend dankbaar en hebben ons daarna dus weer uitgenodigd om een film te komen kijken met de jongens.

Woensdag begonnen we in een maasai school. Allemaal kleine maasai'tjes in de kleuterleeftijd waarmee we lekker gingen spelen. We leerden ze liedjes en spelletjes als zakdoekje leggen. Het was een onwijs leuke ochtend, het is soms alleen wel moeilijk dat sommige kinderen blijven knuffelen. Na de school gingen we naar het slangenpark waar we de lunch hadden. Ik mis echt het Nederlandse eten, ook al is een omelet met patat erin ook niet verkeerd. Na de lunch bezochten we het park waar ze ontzettend veel soorten (giftige) slangen hadden. Ook gingen we naar een maasai markt waar ik wat souvenirtjes heb gekocht. In het slangenpark zit trouwens ook een kliniek voor slangenbeten, die we ook nog eventjes hebben bezocht. 1 ampulle antigif kost 250 dollar!! Niet zo gek dat er zoveel mensen aan overlijden.

Donderdagochtend mochten we in het ziekenhuis werken!! Ik begon in de hiv kliniek, maar na een tijdje kwamen er geen patiënten meer dus ging ik naar de kinderafdeling. Het was donderdag, en dan is er altijd kans voor moeders met baby's om langs te komen. Ik heb de hele tijd baby's gewogen en op het laatst kon ik de papieren ook invullen. De baby's hier zijn echt geweldig!! Zo lief en schattig, en de kinderen zijn heel open. Je kan heel makkelijk met ze spelen, wat in Nederland nog wel eens anders is. Donderdagmiddag hadden we een workshop over voeding bij kinderen, maar omdat we heel veel al geleerd hadden op maandagochtend was deze workshop iets minder interessant. Wat wel interessant is, is dat 46.2% van de kinderen in Tanzania ondervoed is, dat is echt ongelooflijk veel.

Vandaag was het tijd om een extra ingeplande outreach te doen in de gevangenis,omdat de jongeren bijna allemaal ziek waren en we wilden ze graag helpen door de zorgkosten uit handen te nemen. Bijna allemaal hadden ze bronchitis en een paar hadden wormen. Ook hadden ze bijna allemaal een schimmelinfectie op hun hoofd, omdat ze hun scheermesjes allemaal met elkaar delen. Als de 1 hier iets krijgt, krijgt iedereen het. Het is echt fijn om ze blij te maken met gratis medicatie. In de middag kwamen we terug voor een filmmiddag. Ze wilden zelf fast and furious zien, maar gezien hun verleden leek ons dat niet zo'n heel goed idee. Het werd the karate kid. Volgens mij genoten ze er echt van. Ze waren ons heel erg dankbaar. Ik vond het zelf erg indrukwekkend om een jeugdgevangenis te bezoeken. In deze gevangenis wordt continu benadrukt dat iedereen rechten heeft, ook zij. Veel vam de jongeren weten dat denk ik niet. De beveiliging is trouwens wel iets minder. Het is 1 deur waar ze als ze graag zouden willen best overheen zouden kunnen klimmen. In Nederland zit overal prikkeldraad bij een gevangenis.

We komen hier helaas niet meer terug, maar er staan nog wel andere hele gave dingen op het programma! Ik hou jullie op de hoogte! (en sorry voor het lange verhaal)

(Ik heb trouwens weer een paar foto's toegevoegd in het fotoalbum, ik zal er later nog een beschrijving bijzetten)

Naar de maasai!

Het spijt me dat ik niet zo vaak een blog plaats, maar ik heb het altijd zo druk en dan schiet het er een beetje bij in. Maargoed, er zijn weer een paar interessante dagen voorbij waar ik veel over te vertellen heb!

Dinsdag hadden we een workshop over HIV, wat echt heel erg interessant was. Dinsdagmiddag gingen we naar een weeshuisje om de kindjes te leren tandenpoetsen en handen wassen. Dat was best heftig, want alle kinderen wilden knuffelen en dat kan haast niet gezond zijn. Ze bleven je maar vasthouden. Maar het was daar ontzettend leuk, totdat er keihard een bal tegen mijn hoofd kwam waardoor mijn bril was gebroken. De rest van de dag zonder bril door het leven dus, en wat een succes met de straten hier in Tanzania. De meeste wegen zijn namelijk onverhard en vol hobbels en bobbels. We gingen naar een "brillenwinkel" maar die konden hem niet maken. Ook met lijm lukte het niet. Dan maar woensdagochtend naar een echte brillenwinkel, maar ook daar konden ze niks voor me betekenen. Ik moest een nieuw montuur kopen, en ik kon er maar 1 kiezen omdat ze mijn glazen niet konden veranderen, dat zou te duur worden. Uiteindelijk kreeg ik donderdag pas mijn nieuwe bril, maar ik kan weer zien gelukkig!!

Woensdag gingen we trouwens naar het Maasai dorp. Dat was echt onwijs gaaf. Eerst keken we rond in de huisjes, daarna was het tijd voor de geitenslacht. Er werden er 2 geslacht, omdat we met veel mensen waren. 1 werd geslacht door zijn keel door te snijden, en die schreeuw van de geit hoor ik nog steeds. Arm beest. De ander werd doodgemaakt door zijn neus en mond dicht te houden, die stikte dus. Een minder bloederige dood dus. Na de slacht deden ze het bloed in een kom en kon iedereen het drinken. Ik heb het niet rechtstreeks uit de kom gedronken, maar wel met mijn vinger erin gedoopt en geproefd. En ja, het smaakt naar bloed. Ook zagen we hoe alle organen eruit werden gehaald en ergens was dat nog best interessant om te zien ;) De maasai gebruiken trouwens álles van de geit, behalve de ogen, dus ze slachten ze niet voor niks. Na een tijdje werd de geit gebarbequed en konden we het proeven. De smaak was lekker, maar het was wel onwijs taai.

Donderdag hadden we een hele uitgebreide ehbo workshop die echt wel interessant was. 's Middags gingen we naar een women group waar we de ehbo aan de vrouwen daar moesten leren, wat ik een beetje raar vond omdat wij het ook pas net wisten.

Vrijdag hadden we een medische outreach. Dit keer gingen we naar een afgelegen ziekenhuis. Het waren niet alleen kinderen, maar ook veel volwassenen. Ook was er een vrouw van 116 jaar oud die in het ziekenhuis lag, wel heel apart om zo'n oud iemand te zien, als je weet dat de levensverwachting hier 49 is. We hebben weer veel mensen medicatie kunnen geven, wat een goed gevoel geeft.

Gister was alweer het begin van het tweede weekend. We reden 3 uur (waarvan 3 kwartier op onverharde weg!!) naar de Moshi springs. Warmwaterbronnen met die visjes erin die je dode huid eten. Ik ben er niet in gegaan, maar het was onwijs mooi om te zien. De lunch werd ter plekke voor ons gekookt en was heel lekker en uitgebreid. Rond 4 uur gingen we weer terug waardoor we laat thuis kwamen.

Vandaag hadden we een sportdag bij een soort middelbare school waar de kinderen zelf ook wonen. 80% is van de maasai. Het was een stoffige dag met al het zand overal, maar wel leuk!

Er zijn trouwens een paar foto's toegevoegd aan het fotoalbum op mijn blog!

Morgen gaan we alweer de derde week in, het gaat echt ongelooflijk hard..

Outreach, safari en hechten

Inmiddels is er al iets meer dan een week voorbij. Aan de ene kant is het snel gegaan, aan de andere kant ook weer niet. Ik heb zoveel nieuwe dingen gezien en nieuwe mensen leren kennen.

Afgelopen donderdag hadden we onze eerste outreach. Bij een outreach ga je meestal naar een weeshuis maar het kan ook naar een afgelegen dorpje zijn. Wij gingen dit keer naar een weeshuis. Het was best lang rijden over een onverharde weg maar eenmaal daar was het het waard. We kwamen bij een weeshuis aan met ongeveer 30 kinderen en stuk voor stuk waren ze ziek of hadden ze ergens een ontsteking of wondjes. Bij een outreach verdeel je je in groepen over de registratie (waar je oa de temperatuur opneemt) de apotheek (waar je medicijnen geeft) en de dokter (waar je vragen kan stellen over de ziektes). De meeste kinderen hadden bronchitis en het voelt goed om die kinderen de medicijnen te kunnen geven die ze normaal niet kunnen krijgen.

Vrijdag gingen we naar een kliniek voor een workshop over hiv voorlichting voor patiënten. Veel mensen weten niet waarom ze medicijnen moeten nemen, want ze zijn toch niet ziek?? Dat denken ze tenminste, ze hebben namelijk geen klachten. Na de workshop kregen we een kleine rondleiding. Dit was best een schone kliniek. Na de kliniek hadden we de arts en craft workshop, waar ik heb geleerd hoe ze armbandjes maken (van papier dus!!) en daarna konden we nog souvenirtjes kopen.

Zaterdag was het eindelijk tijd voor de safari!! Na een vroeg ontbijt vertrokken we om kwart voor 7 naar het tarangire park. Iets meer dan 2 uur rijden van arusha. Onderweg zagen we ontzettend veel en onze chauffeur vertelde ook veel. Over de maasai bijvoorbeeld, die koeien gebruiken ipv geld. In het safari park zelf zagen we onwijs veel dieren. We begonnen met leeuwen, die zijn ontzettend zeldzaam in het park. Ook zagen we zebra's, gnoes, buffels, vogels, giraffen en natuurlijk de olifanten. Heel veel olifanten. Die kwamen zo onwijs dichtbij, echt heel gaaf om te zien!! We reden rond 4 uur weer terug richting arusha. Het was echt een geweldige dag!

Zondag stond een hike op het programma. We zouden naar de watervallen van mount meru gaan. Eerst reden we met de bus een stukje en daarna gingen we lopen. Het was denk ik een kwartiertje lopen door het bos, een hele mooie wandeling dus. Eenmaal bij de watervallen konden we anderhalf uur genieten van de omgeving die heel mooi was. Het weer is hier trouwens echt geweldig, overdag is het zo'n 25 graden met een heerlijk zonnetje. Tijdens de vrije middag heb ik mijn was gedaan, met de hand!!

Vandaag hadden we de workshop waarin we leerden prikken en hechten, een ontzettend leuke workshop waarin ik veel heb geleerd. We prikten op een sinaasappel en hechtten een kip, geweldig. In de middag kregen we uitleg over de maasai, die we als het goed is woensdag gaan bezoeken. Als het goed is ja, want het rooster veranderd nog wel eens. Het wordt best heftig maar we zijn er nu wel mentaal op voorbereid, dus ik ben benieuwd...

De eerste dagen in Tanzania

Hoi!

Sorry dat het zo lang heeft geduurd voordat er een blog kwam, ik had de eerste paar dagen geen internet. Inmiddels zijn er al 3 dagen voorbij, 3 hele leuke dagen.

Zaterdag vertrok ik (met in eerste instantie het paspoort van mijn moeder) om 3 uur naar Schiphol, waar ik om 1715 had afgesproken met degenen die dezelfde vlucht als ik hadden. We vlogen eerst naar nairobi, waar ik 3 kwartier had voordat mijn volgende vlucht vertrok. Maar ik heb hem gehaald. De vlucht naar Dar es Salaam duurde anderhalf uur en in Dar had ik 2,5 uur. Ik moest mn visum regelen en mijn koffers opnieuw inchecken, maar mn koffers waren dus nog lekker in nairobi. Heb ik weer. Allemaal geregel, ze zouden aan het eind van de middag aankomen in Dar en dan nog naar arusha moeten, maar vlak voor ik het vliegtuig inging kwam iemand naar me toe en zei dat ze net waren aangekomen. Gelukkig maar. De vlucht naar arusha was 1 uur in een propellervliegtuigje. Nadat ik was opgehaald om 1300 ging ik gelijk naar de lunch waar alle mensen van andere groepen zaten. Rond 1630 gingen we daar weg en naar het huis. We slapen er met 25 en ik slaap in een kamer met 3 anderen.

Maandag hadden we de introductie en we gingen ergens in de stad lunchen, waardoor we gelijk iets van de stad zelf konden meekrijgen. Heeel anders dan in Nederland maar wel gaaf. Na de lunch bezochten we een ziekenhuis, heel klein en eigenlijk ook heel vies. Bloed op de lakens en spuitjes met net afgenomen bloed open en bloot op tafel. 's Avonds aten we in the Haus (ons huis ;) ) en daarna konden we gezellig kletsen met elkaar.

Het eten is trouwens niet helemaal mijn ding, maar prima te doen. Veel rijst en bonen, daar houden ze wel van hier. Dinsdag hadden we iets wat we perse met de hand moesten eten, heerlijk haha.

Trouwens, over dinsdag gesproken, vandaag hadden we een workshop over tropische ziektes van 3.5 uur. Het was heel interessant maar zonder pauze best lang. Lunchen deden we lekker thuis en in de middag hebben we Swahili geleerd :)

Donderdag hebben we onze eerste outreach, iets waar ik heel veel zin in heb!! De kinderen hier zijn zo ontzettend vrolijk, ze zwaaien altijd als we langsrijden. We wonen trouwens tegenover een schooltje dus we worden om 7 uur wakker gezongen in het Swahili, echt geweldig.

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs Laura

Nog 10 dagen

Hoi allemaal,

Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik vorig jaar in de zomer naar Peru geweest om een maand vrijwilligerswerk te doen. Dit is onwijs goed bevallen en ik heb echt een geweldige tijd gehad daar, dus ik heb besloten om dit jaar weer weg te gaan.

Ik heb dit keer gekozen voor Tanzania, iets heel anders dan Peru. Ik ga weer 4 weken weg met een jongerenreis van Projects Abroad. In tegenstelling tot vorig jaar kan ik eigenlijk nu pas aan een blog beginnen omdat ik het super druk had met mijn examens, maar ik ben geslaagd dus ik heb nu alle tijd om een blog te maken!! Ik heb weer gekozen voor het geneeskunde project en dit keer komt dat extra goed uit, omdat ik ben toegelaten tot geneeskunde in Leiden. Ik vertrek 8 juli al, dus dat is al best snel. Voor Peru begon ik 11 weken van tevoren met bloggen en nu 10 dagen van tevoren, een heel groot verschil dus Qua voorbereidingen hoef ik niet zoveel te doen als vorig jaar, omdat ik nu al een beetje weet wat me te wachten staat. Ik moet nog een paar kleine dingen kopen en de koffer inpakken en dan ben ik klaar om te gaan!

Inmiddels weet ik waar ik zal verblijven en wie er in mijn groep zitten. Ik verblijf dit keer niet in een gastgezin, maar in een hostel net buiten Arusha. We zitten daar met de hele groep. De groep bestaat uit 15 mensen met wie ik bijna allemaal al contact heb via Facebook (en dit keer zijn er ook Nederlanders wat echt superleuk is!). Zelfs het programma is al bekend. Het is heel gevarieerd en ik zal niet alleen maar in het ziekenhuis werken. Ik krijg veel workshops en ook gaan we de outreaches doen naar schooltjes. Ik heb er echt heel veel zin in!!

Ik heb begrepen dat er wifi aanwezig is in het hostel, dus ik hoop dat ik af en toe een blog kan schrijven als ik daar ben. Als je op de hoogte wil blijven via de mail in plaats van Facebook, kan je je hiervoor aanmelden (bij het blokje 'blijf op de hoogte') zodat je een mail krijgt als ik een nieuw blog plaats.

Peru vs Nederland

Ik denk dat dit mijn laatste blog is, maar je weet het maar nooit… Het is inmiddels alweer 5 weken geleden dat ik terug ben gekomen. Het virus is weg en ik voel me veel beter. Maar jeetje, de afgelopen weken was ik zó moe en ik heb echt zo weinig gedaan. Ik had gewoon echt geen energie meer. Ik begin steeds meer te wennen aan het Nederlandse leven. Wel begin ik alles in Peru echt steeds meer te missen. De eerste week dat ik thuis was vond ik het nog wel prima om weer terug te zijn, maar nu wil ik toch wel heel graag weer terug. Al helemaal nu school weer is begonnen en het normale leven toch echt weer begint…

Er zijn een paar dingen die in Peru heel anders zijn dan in Nederland, maar waar ik zo aan gewend was daar dat het me pas in Nederland weer begon op te vallen. Daarom vertel ik het maar allemaal in dit blog J

Toen ik in Nederland was aangekomen op Schiphol, was het eerste gekke wat me opviel dat je het wc papier gewoon in de wc mag gooien. In Peru is dat echt not done! De wc raakt ervan verstopt. Op Schiphol zocht ik dus naar iets om wc papier in weg te gooien, maar ik was gewoon vergeten dat dat hier ín de wc kan. Ook viel me gelijk op toen we buiten waren dat mensen hier zó veel roken. In Peru rookt dus echt niemand hoor! Maar dan ook echt niemand. En ik kan je zeggen, het was heerlijk om 4 weken geen sigarettengeur te ruiken. Waarschijnlijk roken ze niet omdat ze de coca bladeren hebben waar ze regelmatig op kauwen (en dat is wel iets gezonder). Ook is het geloof ik echt iets van Nederland dat mensen hun kippenpootjes afkluiven. Dat doen ze namelijk niet in Peru, daar eten ze gewoon netjes met mes en vork. Tenminste, voor zover ik heb gezien. Bovendien vind ik het echt leuk dat er in Peru (bijna) geen kinderwagens bestaan. Nee, ze dragen hun kinderen gewoon met zo’n kleurrijke doek op hun rug. En er is nog zoiets: ik vond het in Nederland de eerste dag dat ik thuis was raar dat het om 21.00 nog steeds licht was. Geen zonsopgang en zonsondergang binnen 10 minuten, en ook niet allebei om 5 uur. Er is daar ook helemaal geen schemering of zoiets, het is gewoon ineens binnen 10 minuten donker.

Weet je wat ik ook heel raar vind? Alles vind ik in Nederland veel viezer dan daar. Ik denk dat dat komt omdat ik in Peru verwachtte dat dingen vies zouden zijn, dus als het vies is verbaasde het me niet en vond ik het niet erg. Op de één of andere manier heb ik het idee dat alles in Nederland schoon hoort te zijn, dus áls er dan iets niet schoon is dan vind ik dat gewoon niet fijn en lijkt het extra vies.

Wat echt bizar was om te zien, was het feit dat er ontzettend veel tienermoeders zijn. De meesten zijn 17 of 18, maar het ergste wat ik heb gezien was een meisje van net 15. En dan denk je 15 en zwanger is jong, maar ze had al een kind van anderhalf en ze was nu dus hoogzwanger. Zij heeft dus waarschijnlijk op haar dertiende haar eerste bevalling gehad (en anders zéker toen ze 14 was). Echt bizar. Het fijne vind ik dan wel dat er goede zorg is voor zwangere meisjes en vrouwen, ze worden niet helemaal aan hun lot overgelaten. Maar het blijft vreselijk om te zien. Ik heb kunnen vragen of tienerzwangerschappen normaal zijn daar, dat is dus zo, maar ik weet niet wat de oorzaken zijn.

Peru is ontzettend kleurrijk. In de gebouwen en marktjes en winkeltjes, maar ook gewoon de mensen. Ze zijn zo onwijs lief en super zorgzaam met hun oplossingen voor echt van alles. Echt geweldig en daar kunnen Nederlanders misschien nog wel wat van leren. Er is alleen 1 klein ‘donkerder’ ding. Op bijna alle wegen naar plaatsen buiten Cusco zie je van die herdenkingskruizen. Fatale ongelukken dus. Niet zo gek, als je ziet hoe iedereen daar als een malle rijdt. Er is ook bijna nergens een vangrail, ook niet in de haarspeldbochten. Maar het blijft natuurlijk gek om die kruizen te zien en de geboortejaren erop.

Het allermooiste wat ik heb gezien was op de schooltjes die we bezochten. In elk lokaal die we binnenliepen stonden de kindjes op en begonnen een Peruaans liedje te zingen, zo van ‘welkom op onze school, we zijn heel blij met jullie komst en we hopen dat jullie het leuk vinden hier’. Daarna liepen ze naar ons toe om ons een knuffel te geven, ook al mocht dat niet van hun juf ;) Echt geweldig als een klein klasje van 15 kleine Peruaantjes je toe staat te zingen en het nog echt menen ook. Dit zal ik ook niet snel vergeten. Wat ik ook heb gezien op de schooltjes, was dat alle kinderen verplicht zijn om te leren marcheren. Ik vroeg waarom, en het blijkt dus te zijn vanwege de feestdagen. Dan zijn er veel optochten en de kinderen moeten dan dus hun marcheerkunsten laten zien. Ik heb deze optochten helaas niet kunnen zien.

Toen ik in Nederland aan het oppassen was, zag ik de kinderen tanden poetsen. Ik schrok hier ineens best van. In Peru had namelijk bijna geen enkel kind die ik heb ontmoet ooit zijn tanden gepoetst, erger nog, ze hadden nog nooit een tandenborstel en tandpasta gezien voordat ik ze uitdeelde… Het is dan zoiets normaals en kleins in Nederland en in Peru weten ze dan niet eens wat het is. Net als zeep, toen we de kinderen uitlegden hoe ze hun handen moeten wassen en we ze van tevoren weten of ze dat wel eens doen zei denk ik 8 van de 10 kinderen dat ze thuis geen zeep hebben en hun handen dus ook nooit wassen…

Ik heb nog twee dingen. Ten eerste hebben allebei de stichtingen die ik heb gedoneerd me uitgenodigd voor hun ‘stichting-dag’. Op die dagen ga ik de oprichters ontmoeten en kunnen we verhalen uitwisselen. Ik heb er nu al zin in! Ten tweede ben ik gevraagd om een ervaringsverhaal te schrijven voor op de Projects Abroad website!! Ik weet uit ervaring dat het hele handige verhalen zijn en omdat er geen verhaal over Peru was, wilde ik dit natuurlijk zeker doen! Het is inmiddels af en staat op de website van Projects Abroad. Ik hoop dat ik de toekomstige vrijwilligers hier zeker mee help! Dit is de link, ik hoop dat hij het doet:

http://www.projects-abroad.nl/vrijwilligersprojecten/jongerenreizen/gezondheidszorg/geneeskunde-project/peru/#ervaringsverhalen|jongerenreizen|gezondheidszorg|geneeskunde-project|peru|laura-franse

De foto’s heb ik inmiddels ook op mijn blog gezet. Ik heb bij de meeste foto’s iets geschreven. Dus die kunnen jullie bekijken J Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Er komen trouwens nog meer foto’s, de actiefoto’s van dat ik aan het werk ben zijn zeker gemaakt, maar die moeten van iemand anders komen en die heb ik nog niet ontvangen. Als ik ze heb laat ik dat zeker weten!

Inmiddels heb ik nog steeds elke dag contact met mijn gast-zus en de groepsgenootjes waar ik het meeste mee omging. We hebben zelfs plannen om volgend jaar weer samen te reizen dus wie weet…

Ik wil iedereen nogmaals héél erg bedanken voor het meeleven. Voor de vele ontzettend leuke reacties die ik heb gekregen en natuurlijk voor alle hulp! Super fijn dat jullie allemaal met me mee dachten en de blogs hebben gelezen! Ik hoop dat het leuk was om mee te lezen.

Heel veel liefs

Een extra souvenirtje en veilig thuis

Inmiddels al 3 dagen geleden ben ik veilig aangekomen in Nederland na 3 lange, vermoeiende maar goede vluchten. Om kwart over 10 in de ochtend landde ik op Schiphol, terwijl ik op zaterdagochtend 4 uur thuis weg ging. Ik ben dus 23 uur onderweg geweest met tijdverschil meegerekend. Ik had een superleuk welkom, met mijn tante, oom, neefje, opa, oma en natuurlijk mijn moeder. Eindelijk had ik weer yoghurt en een appel en ik kreeg bloemen en ballonnen :) Wel had ik onwijs veel pijn, van het lange zitten. Ik was super blij dat ik al mijn vluchten heb gehaald, dat was namelijk nog lastig. Gelukkig waren we met ongeveer 20 mensen te laat voor de vlucht naar Madrid en wachtten ze op ons. Want op Lima moest ik 2 keer door de douane (omdat ik de eerste keer water had, wat niet mocht, terwijl ik het ná de douane in Cusco had gekocht) en ook nog eens 2 keer paspoortcontrole (waarvan 1 keer migratiepapier laten controleren). Ik had 30 minuten, en dit duurde al 30 minuten. Ik moest ook nog bagage pakken en opnieuw inchecken, maar gelukkig was ik priority en was mijn bagage versneld op de band gekomen, dat scheelde wel! De lange vlucht was best lekker, ik kreeg 3 lekkere maaltijden en ik heb lekker kunnen ontspannen. Ookal was ik het na 9 uur echt wel zat, en toen moest ik nog 3 uur. De laatste vlucht was niet fijn, ik was zó onwijs moe omdat ik 2 nachten had gemist (1 omdat ik 's nachts wegmoest, de ander omdat het in Nederland/Madrid 7 uur later is en ik dus die hele nacht niet heb meegemaakt) en ik kon niet slapen, omdat ik gewoon geen ruimte had om te bewegen. Maar die was maar 2 uurtjes. De hele zondag was ik kapot, heb bijna alleen maar op de bank gelegen. Maandagochtend voelde ik me niet lekker, ik was misselijk en had pijn in m'n maag. Ik dacht dat het door de vermoeidheid kwam, maar het ging niet over. In de loop van de dag kreeg ik steeds meer pijn, ook van die krampen. Ik ging lekker slapen, im de hoop dat het over zou gaan. Ik heb de hele dag weinig gegeten en gedaan. In de nacht werd ik steeds wakker van krampen in m'n maag, en op een gegeven moment moest ik ook overgeven. De volgende ochtend toch maar de dokter bellen, en die nam het serieus omdat veel groepsgenoten ziek waren geworden en omdat ik uit Peru kwam. De hele dag had ik nog kramp en was ik misselijk en niet lekker. We zouden een paar dagen naar België gaan, maar dat ging helaas niet door... De dokter zei dat het een maag-darm ontsteking is, veroorzaakt door een virus. Waarschijnlijk opgelopen tijdens mijn afscheidsdiner in Peru. Gelukkig heb ik het nu en niet in Peru! Het is een kwestie van uitzieken. Dinsdag heb ik dus lekker niks gedaan en veel geslapen.

Goed, ik heb jullie ook nog wat te vertellen over de donaties! Ik heb veel toiletspullen gekocht zoals zeep, tandenborstes, tandpasta en shampoo voor de kinderen op verschillende schooltjes die ik heb bezocht en voor mijn gastgezin, zij hebben namelijk een kinderopvang. Die hebben het namelijk hard nodig, zoals ik al eerder zei in andere blogs! Ook heb ik speelgoed gekocht, zoals ballonnen, waar alle kinderen heel blij mee zijn. Ook heb ik van een kennis (Toet, heel erg bedankt!) potloden, gummetjes, puntenslijpers etc. gekregen, waar de kinderen heel erg blij mee zijn. Ook ben ik in contact gekomen met twee stichtingen die onder andere medische dingen voor arme Peruanen verzorgen. Ik weet dat het betrouwbare stichtingen zijn, en dat alles goed terecht komt. De oprichters van deze stichtingen zijn Nederlands en het geld gaat onder andere gebruikt worden voor medicijnen, onderwijs en zorg. De sites zet ik onderaan. Het was moeilijk om te bepalen wat ik met het geld zou doen, maar het is me dus gelukt en ik ben blij met wat ik heb gekocht!

www.kuychi.nl
www.stichtinghope.org

Ik heb trouwens vorige week ook nog een blog geschreven, maar voor degenen die het volgen via de mail is er iets mis gegaan waardoor die niet verzonden werd, maar hij staat hieronder!