Ik denk dat dit mijn laatste blog is, maar je weet het maar nooit… Het is inmiddels alweer 5 weken geleden dat ik terug ben gekomen. Het virus is weg en ik voel me veel beter. Maar jeetje, de afgelopen weken was ik zó moe en ik heb echt zo weinig gedaan. Ik had gewoon echt geen energie meer. Ik begin steeds meer te wennen aan het Nederlandse leven. Wel begin ik alles in Peru echt steeds meer te missen. De eerste week dat ik thuis was vond ik het nog wel prima om weer terug te zijn, maar nu wil ik toch wel heel graag weer terug. Al helemaal nu school weer is begonnen en het normale leven toch echt weer begint…

Er zijn een paar dingen die in Peru heel anders zijn dan in Nederland, maar waar ik zo aan gewend was daar dat het me pas in Nederland weer begon op te vallen. Daarom vertel ik het maar allemaal in dit blog J

Toen ik in Nederland was aangekomen op Schiphol, was het eerste gekke wat me opviel dat je het wc papier gewoon in de wc mag gooien. In Peru is dat echt not done! De wc raakt ervan verstopt. Op Schiphol zocht ik dus naar iets om wc papier in weg te gooien, maar ik was gewoon vergeten dat dat hier ín de wc kan. Ook viel me gelijk op toen we buiten waren dat mensen hier zó veel roken. In Peru rookt dus echt niemand hoor! Maar dan ook echt niemand. En ik kan je zeggen, het was heerlijk om 4 weken geen sigarettengeur te ruiken. Waarschijnlijk roken ze niet omdat ze de coca bladeren hebben waar ze regelmatig op kauwen (en dat is wel iets gezonder). Ook is het geloof ik echt iets van Nederland dat mensen hun kippenpootjes afkluiven. Dat doen ze namelijk niet in Peru, daar eten ze gewoon netjes met mes en vork. Tenminste, voor zover ik heb gezien. Bovendien vind ik het echt leuk dat er in Peru (bijna) geen kinderwagens bestaan. Nee, ze dragen hun kinderen gewoon met zo’n kleurrijke doek op hun rug. En er is nog zoiets: ik vond het in Nederland de eerste dag dat ik thuis was raar dat het om 21.00 nog steeds licht was. Geen zonsopgang en zonsondergang binnen 10 minuten, en ook niet allebei om 5 uur. Er is daar ook helemaal geen schemering of zoiets, het is gewoon ineens binnen 10 minuten donker.

Weet je wat ik ook heel raar vind? Alles vind ik in Nederland veel viezer dan daar. Ik denk dat dat komt omdat ik in Peru verwachtte dat dingen vies zouden zijn, dus als het vies is verbaasde het me niet en vond ik het niet erg. Op de één of andere manier heb ik het idee dat alles in Nederland schoon hoort te zijn, dus áls er dan iets niet schoon is dan vind ik dat gewoon niet fijn en lijkt het extra vies.

Wat echt bizar was om te zien, was het feit dat er ontzettend veel tienermoeders zijn. De meesten zijn 17 of 18, maar het ergste wat ik heb gezien was een meisje van net 15. En dan denk je 15 en zwanger is jong, maar ze had al een kind van anderhalf en ze was nu dus hoogzwanger. Zij heeft dus waarschijnlijk op haar dertiende haar eerste bevalling gehad (en anders zéker toen ze 14 was). Echt bizar. Het fijne vind ik dan wel dat er goede zorg is voor zwangere meisjes en vrouwen, ze worden niet helemaal aan hun lot overgelaten. Maar het blijft vreselijk om te zien. Ik heb kunnen vragen of tienerzwangerschappen normaal zijn daar, dat is dus zo, maar ik weet niet wat de oorzaken zijn.

Peru is ontzettend kleurrijk. In de gebouwen en marktjes en winkeltjes, maar ook gewoon de mensen. Ze zijn zo onwijs lief en super zorgzaam met hun oplossingen voor echt van alles. Echt geweldig en daar kunnen Nederlanders misschien nog wel wat van leren. Er is alleen 1 klein ‘donkerder’ ding. Op bijna alle wegen naar plaatsen buiten Cusco zie je van die herdenkingskruizen. Fatale ongelukken dus. Niet zo gek, als je ziet hoe iedereen daar als een malle rijdt. Er is ook bijna nergens een vangrail, ook niet in de haarspeldbochten. Maar het blijft natuurlijk gek om die kruizen te zien en de geboortejaren erop.

Het allermooiste wat ik heb gezien was op de schooltjes die we bezochten. In elk lokaal die we binnenliepen stonden de kindjes op en begonnen een Peruaans liedje te zingen, zo van ‘welkom op onze school, we zijn heel blij met jullie komst en we hopen dat jullie het leuk vinden hier’. Daarna liepen ze naar ons toe om ons een knuffel te geven, ook al mocht dat niet van hun juf ;) Echt geweldig als een klein klasje van 15 kleine Peruaantjes je toe staat te zingen en het nog echt menen ook. Dit zal ik ook niet snel vergeten. Wat ik ook heb gezien op de schooltjes, was dat alle kinderen verplicht zijn om te leren marcheren. Ik vroeg waarom, en het blijkt dus te zijn vanwege de feestdagen. Dan zijn er veel optochten en de kinderen moeten dan dus hun marcheerkunsten laten zien. Ik heb deze optochten helaas niet kunnen zien.

Toen ik in Nederland aan het oppassen was, zag ik de kinderen tanden poetsen. Ik schrok hier ineens best van. In Peru had namelijk bijna geen enkel kind die ik heb ontmoet ooit zijn tanden gepoetst, erger nog, ze hadden nog nooit een tandenborstel en tandpasta gezien voordat ik ze uitdeelde… Het is dan zoiets normaals en kleins in Nederland en in Peru weten ze dan niet eens wat het is. Net als zeep, toen we de kinderen uitlegden hoe ze hun handen moeten wassen en we ze van tevoren weten of ze dat wel eens doen zei denk ik 8 van de 10 kinderen dat ze thuis geen zeep hebben en hun handen dus ook nooit wassen…

Ik heb nog twee dingen. Ten eerste hebben allebei de stichtingen die ik heb gedoneerd me uitgenodigd voor hun ‘stichting-dag’. Op die dagen ga ik de oprichters ontmoeten en kunnen we verhalen uitwisselen. Ik heb er nu al zin in! Ten tweede ben ik gevraagd om een ervaringsverhaal te schrijven voor op de Projects Abroad website!! Ik weet uit ervaring dat het hele handige verhalen zijn en omdat er geen verhaal over Peru was, wilde ik dit natuurlijk zeker doen! Het is inmiddels af en staat op de website van Projects Abroad. Ik hoop dat ik de toekomstige vrijwilligers hier zeker mee help! Dit is de link, ik hoop dat hij het doet:

http://www.projects-abroad.nl/vrijwilligersprojecten/jongerenreizen/gezondheidszorg/geneeskunde-project/peru/#ervaringsverhalen|jongerenreizen|gezondheidszorg|geneeskunde-project|peru|laura-franse

De foto’s heb ik inmiddels ook op mijn blog gezet. Ik heb bij de meeste foto’s iets geschreven. Dus die kunnen jullie bekijken J Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Er komen trouwens nog meer foto’s, de actiefoto’s van dat ik aan het werk ben zijn zeker gemaakt, maar die moeten van iemand anders komen en die heb ik nog niet ontvangen. Als ik ze heb laat ik dat zeker weten!

Inmiddels heb ik nog steeds elke dag contact met mijn gast-zus en de groepsgenootjes waar ik het meeste mee omging. We hebben zelfs plannen om volgend jaar weer samen te reizen dus wie weet…

Ik wil iedereen nogmaals héél erg bedanken voor het meeleven. Voor de vele ontzettend leuke reacties die ik heb gekregen en natuurlijk voor alle hulp! Super fijn dat jullie allemaal met me mee dachten en de blogs hebben gelezen! Ik hoop dat het leuk was om mee te lezen.

Heel veel liefs